Και μετά τι ?

Είναι ώρα που κάθεται σκεπτικός στο παγκάκι  χωρίς να έχει βγάλει ούτε μιλιά, χωρίς να έχει σηκώσει το κεφάλι, χωρίς το βλέμμα του να έχει ξεκολλήσει από την οθόνη του τηλεφώνου του. Γιατί πάλι? Αυτό ήταν το ερώτημα που δεν τον άφηνε σε ησυχία. Τι έκανα λάθος και αυτή την φορά? Είναι άδικο σκέφτηκε. Το δάχτυλο του έτρεμε καθώς ήταν πάνω στο πλήκτρο. Χιλιάδες πράγματα του περνούσαν από το μυαλό. Χιλιάδες πράγματα που ήθελε να πει. Όλα αυτά έπρεπε να τα χωρέσει σε 160 χαρακτήρες. Ο κόσμος περνούσε από μπροστά του. Άλλοι δεν του έδιναν σημασία, άλλοι είχαν ένα αιχμηρό βλέμμα. Που να ήξεραν τι βασάνιζε το φτωχό μυαλό του. Που ταξίδευαν οι σκέψεις του.  Πέντε γράμματα μπορούσε να ψελλίσει μέσα από τα αναφιλητά του. Γιατί. Αυτό τον βασάνιζε. Αυτά τα πέντε γράμματα.  Άφησε το τηλέφωνο του κάτω και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες  του σακακιού του. Ένιωσε το κρύο μεταλλικό αντικείμενο που βρισκόταν στην μια. Ευτυχώς είναι εδω, σκέφτηκε. Το έβγαλε κ το κράτησε μπροστά του. Αυτό είναι λύση για όλα. Το ακούμπησε στον κρόταφο του και ο κόσμος έμεινε ακίνητος.....