14 αλήθειες της ψυχολογίας

1. Το αγαπημένο σου τραγούδι είναι συνδεδεμένο με κάποιο έντονο συναισθηματικό γεγονός.
2. Η μουσική επηρεάζει τον τρόπο σκέψης σου.
3. Όσο περισσότερο δίνεις, τόσο πιο χαρούμενος είσαι.
4. Όταν ξοδεύεις χρήματα για ωραίες εμπειρίες, είσαι πιο χαρούμενος από ότι όταν τα ξοδεύεις σε υλικά πράγματα.
5. Είμαστε περισσότερο επιρρεπείς σε ψυχικά προβλήματα από ότι ήταν οι άνθρωποι το 1950.
6. Συγκεκριμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις μπορούν να βοηθήσουν στην μείωση του άγχους.
7. Δυστυχώς, το χρήμα «αγοράζει» την ευτυχία, αλλά μόνο με ετήσιο εισόδημα 45.000-50.000 ευρώ τον χρόνο.
8. Η συνάντηση με χαρούμενους (ή θετικούς) ανθρώπους σε κάνουν πιο χαρούμενο.
9. Οι νέοι από 18 εως 33 χρονών είναι οι πιο αγχωμένοι άνθρωποι στην γη.
10. Πείθοντας τον εαυτό σου ότι κοιμήθηκες καλά, μπορεί να τον «ξεγελάσεις» πραγματικά και να θεωρεί ότι έτσι έγινε.
11. Οι έξυπνοι άνθρωποι υποτιμούν τον εαυτό τους, ενώ οι αμαθείς θεωρούν ότι είναι ευφυείς.
12. Όταν θυμάσαι ένα παρελθοντικό γεγονός, ουσιαστικά θυμάσαι την τελευταία φορά που το έφερες στο μυαλό σου.
13. Οι αποφάσεις σου είναι πιο λογικές όταν τις σκέφτεσαι σε άλλη γλώσσα.
14. Αν ανακοινώσεις τους στόχους σου, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην τους πετύχεις ποτέ.

Τι εισαι τελικα?

τι θα μπορούσε να σε κάνει ευτυχισμένο? Κάποιο αντικείμενο? Μια φιλική παρουσία? Μια ερωτική παρουσία? Κάποιος που έχει φύγει? Ακόμα και αν απαντήσεις πως είσαι τόσο σίγουρος ότι όντως θα είσαι ευτυχισμένος? Γιατί δεν τελειώνουμε τώρα αυτό που θα τελειώσει αργότερα? Όταν μέσα στο ίδιο σου το σώμα κυριαρχούν δυο γνώμες τότε πρέπει να λύσεις την πιο δύσκολη εξίσωση. Είσαι σίγουρος ότι θα είσαι ευτυχισμένος? Είσαι σίγουρος ότι θες να επηρεαστείς από γνώμες τρίτων? Είσαι σίγουρος ότι θέλουν το καλό σου? Είσαι σίγουρος ότι δεν ονειρεύεσαι? Είσαι λοιπόν ευτυχισμένος ή θέλεις να δείχνεις ευτυχισμένος για να αποφεύγεις δυσάρεστες ερωτήσεις? Έχεις ανακαλύψει τι είσαι τελικά??

Και μετά τι ?

Είναι ώρα που κάθεται σκεπτικός στο παγκάκι  χωρίς να έχει βγάλει ούτε μιλιά, χωρίς να έχει σηκώσει το κεφάλι, χωρίς το βλέμμα του να έχει ξεκολλήσει από την οθόνη του τηλεφώνου του. Γιατί πάλι? Αυτό ήταν το ερώτημα που δεν τον άφηνε σε ησυχία. Τι έκανα λάθος και αυτή την φορά? Είναι άδικο σκέφτηκε. Το δάχτυλο του έτρεμε καθώς ήταν πάνω στο πλήκτρο. Χιλιάδες πράγματα του περνούσαν από το μυαλό. Χιλιάδες πράγματα που ήθελε να πει. Όλα αυτά έπρεπε να τα χωρέσει σε 160 χαρακτήρες. Ο κόσμος περνούσε από μπροστά του. Άλλοι δεν του έδιναν σημασία, άλλοι είχαν ένα αιχμηρό βλέμμα. Που να ήξεραν τι βασάνιζε το φτωχό μυαλό του. Που ταξίδευαν οι σκέψεις του.  Πέντε γράμματα μπορούσε να ψελλίσει μέσα από τα αναφιλητά του. Γιατί. Αυτό τον βασάνιζε. Αυτά τα πέντε γράμματα.  Άφησε το τηλέφωνο του κάτω και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες  του σακακιού του. Ένιωσε το κρύο μεταλλικό αντικείμενο που βρισκόταν στην μια. Ευτυχώς είναι εδω, σκέφτηκε. Το έβγαλε κ το κράτησε μπροστά του. Αυτό είναι λύση για όλα. Το ακούμπησε στον κρόταφο του και ο κόσμος έμεινε ακίνητος.....

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Οι δρόμοι των ονείρων ατέλειωτα αδιέξοδα, σκέψεις , προσμονές , αναμνήσεις. Πολύ κακό για το τίποτα τελικά. Ίσως το καλύτερο είναι η χειρότερη επιλογή. Ίσως το γιατί πηγάζει από το αυτονόητο. Τα λάθος συμπεράσματα που σου αναστατώνουν το είναι σου. Οι λάθος στιγμές που αναστατώνουν την ζωή σου. Τα γιατί του μυαλού και τα θέλω της καρδίας. Ένα ψέμα που το ξέρει μόνο ο ένας. Μια στιγμή που κρατεί χίλια χρόνια. Μια στιγμή που κρατεί όσο θες εσύ. Μια στιγμή που όλα γίνονται δικά σου. Μια στιγμή εγώ και εσύ.

Ε, και....

Η διαφορά ανάμεσα σε εμένα και εσένα, Δεν την έχω καταλάβει μέχρι τέλους πολύ καλά, Ένας από τους δυο μας ξέρει να πληγώνει, ο άλλος λιγότερο , αλλά ,Είναι μια άρνηση .Εγώ αφήνω τις λεπτομέρειες, στην ακαταστασία , εσύ όχι...
Και φοβάμαι το παρελθόν σου και το δικό μου, αλλά εσύ όχι
Είναι τόσο καθαρό
Και πάντα δύσκολο

Η ζωή μου ,Με αφήνει άυπνο, πάντα Με αφήνει να καταλάβω αυτό που είναι προφανές, την διαφορά ανάμεσα σε εμένα και εσένα ,μετά με ρωτάς ‘πως είμαι’
Και το χαμόγελο σου σβήνει τα βάσανα και τις ερωτήσεις .
Αν είναι καλά , αν είναι άσχημα, να με βασανίζει να αναρωτιέμαι
‘γιατί?’

Ένας από εμάς γελάει με αυτά που είναι, ο άλλος κλαίει με αυτά που δεν είναι
Και σκέφτομαι αυτό είναι λάθος
Βασικά , Δεν θέλω να φύγω

Και αν η ζωή μου ενίοτε μηδένιζε Το ανωφελές (άχρηστο) αυτών ανασφαλειών
Δεν θα στο έλεγα ,Αλλά αν μια ωραία μέρα εμφανιστεί στην ζωή μου Όλη η θλίψη θα ήταν τελειωμένη .
Θα είχα έρθει σε εσένα !!!!

προσμονή.....

η προσμονή για καινούρια πράγματα που υποτίθεται θα σε βοηθήσουν να ξεχάσεις δυσάρεστες καταστάσεις του παρελθόντος ,είναι συνήθως η μεγαλύτερη αποτυχία των συναισθημάτων. Το μεγαλύτερο ψέμα που πλάθει το μυαλό , μια άμυνα ,αποτυχημένη συνήθως , για να προστατευτεί η καρδία απ οτι πρόκειται να επακολουθήσει .Μια αναζήτηση για έναν ήρεμο δρόμο .ο χρόνος είναι ο μοναδικός γιατρός συνηθίζεται να λέγετε .Ο χρόνος χρειάζεται και την βοήθεια από εσένα τον ίδιο. Την διάθεση να ξεπεράσεις καταστάσεις που σε έχουν στιγματίσει. Το να ρίχνεις το φταίξιμο σε άλλους είναι η εύκολη λύση . Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ γι αυτό .Το να περιμένεις βοήθεια από άυλα πράγματα είναι το μεγαλύτερο λάθος και η σίγουρη αποτυχία. Γι αυτό σταμάτα να μιζεριάζεις και αντιμετώπισε ότι σε κρατεί πίσω .Αν δεν κάνεις εσύ έστω ένα μικρό βήμα ποτέ δεν θα περάσεις απέναντι .

Εκει Θα Ζω !!!

Μόνος μες το σκοτάδι περπατούσε και αναρωτιόταν συνέχεια πως έφτασαν τα πράγματα ως εδώ. Πάντα πίστευε ότι ο καθένας παίρνει αυτό που το αξίζει στο τέλος .Δυστυχώς γι αυτόν πάντα έδινε πολλά και δεν έπαιρνε τίποτα. Μάταια οι φίλοι του του έλεγαν και προσπαθούσαν να τον πείσουν να κοιτάει και λίγο τον εαυτό του. Μάταια, πάντα διάλεγε τον δρόμο της καρδιάς. Και που τον οδήγησε όλο αυτό. Να περπατάει σε ένα σκοτεινό δρομάκι χωρίς να έχει ιδέα τον προορισμό και αν θα φτάσει στον προορισμό του. Λένε ότι πριν πεθάνεις όλη η ζωή περνάει μπροστά απ τα μάτια σου σαν ταινία. Τριλογία θα είναι η δικιά μου σκέφτηκε και μέσα στην θλίψη φάνηκε ένα ίχνος χαμόγελου στο πρόσωπο του. Θα πάω εκεί που άρχισαν όλα και θα καταστρέψω το κακό από την ρίζα. Όσο και αν προσπαθούσε δεν μπορούσε να προσδιορίσει ποιο είναι το κακό. Φίλοι, γκόμενες, κοινοί γνωστοί, συγγενείς? Όλοι και κανένας. Κάθισε στην άκρη της γέφυρας και κοιτούσε τα αμάξια που περνούσαν από κάτω. Όλοι έχουν κάπου να πάνε ,έναν προορισμό. Εγώ? Ένιωσε να χτυπάει το κινητό του. Το έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του και κοίταξε την κλήση. Δεν απάντησε. Το άφησε να χτυπάει μέχρι να σταματήσει. Τι θέλουν όλοι τώρα? Τώρα είναι αργά. Η μήπως όχι. Το κινητό ξανάρχισε να χτυπά. Ήταν εκείνη. Εκείνη που είχε λατρέψει όσο τίποτα στον κόσμο, που είχε αγαπήσει, που είχε δώσει όλο του το είναι . Κι όμως είχε εισπράξει ένα τίποτα. Δυστυχώς γι αυτόν δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα να το αντιμετωπίσει. Ήταν δειλός όπως είχε ακούσει από τα ίδια χείλη που κάποτε του ψιθύριζαν την λέξη σ’αγαπω. Εκείνος ο αφελής την πίστευε. Είπαμε ο δρόμος της καρδιάς δεν λογαριάζει το σωστό η το λάθος. Κοίταξε την οθόνη που αναβόσβηνε και πάτησε το κόκκινο κουμπί. Τώρα είναι η δικιά μου στιγμή σιγοψιθύρισε. Η δικιά μου στιγμή. Άφησε το τηλέφωνο κάτω στο πεζοδρόμιο. Δεν θα μου χρειαστεί ξανά σκέφτηκε. Κρατήθηκε από το κάγκελο της γέφυρας και ανέβηκε πάνω. Προσπάθησε λίγο να κρατήσει την ισορροπία του. Πλέον όλα ήταν ρευστά. Ένα φύσημα του αέρα, μια φωνή ξαφνική ήταν ικανά να χάσει την ισορροπία και να ταξιδέψει σε έναν κόσμο που θα ήταν χαρούμενος. Θα είμαι χαρούμενος σιγοψιθύρισε. Σίγουρα πιο πολύ απ εδώ. Μια σκέψη πέρασε απότομα από το μυαλό του. Και αυτοί που νοιάζονται αληθινά για σένα? Αν νοιάζονται για εμένα τότε θα είναι χαρούμενοι ξέροντας ότι εκεί θα είναι η ψυχή μου ήρεμη. Εκεί δεν θα είμαι δειλός. Εκεί θα είμαι εγώ.................