21 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ

Τόσο λένε ότι χάνουμε όταν πεθαίνουμε. Είναι το βάρος της ψυχής που φεύγει. Και που πάει άραγε? Πάνω ή κάτω ? κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να απαντήσει με απόλυτη σιγουριά. Είναι όπως και με τα συναισθήματα. Το ένα διαδέχεται το άλλο σε κλάσματα δευτερολέπτου. Είναι καλό τελικά όμως να έχεις συναισθήματα? Πάντα την είχα αυτήν την απορία. Και άντε πες ότι όταν είναι ευχάριστα νιώθεις καλά. Όταν όμως γυρίσουν σε δυσάρεστα? Αξίζει να στεναχωριέσαι ? Και αν δεν φταις ακόμα χειρότερα. Το χειρότερο από όλα και το πιο σύνηθες είναι να σου καθορίζουν τα συναισθήματα οι άλλοι. Η να το θέσω καλύτερα η συμπεριφορά των άλλων στο πρόσωπο σου. Δεν είναι πολύ άδικο όμως όλο αυτό? Αν δεν φταις σε κάτι γιατί θα πρέπει να στεναχωριέσαι? Ποτέ δεν θα καταλάβω φυσικά το πως γίνεται να χαίρονται οι άλλοι με την δική σου δυστυχία. Αλλά δυστυχώς πάντα σε αυτή την ζωή θα κυριαρχεί το έχω και το είμαι. Όσο και να μην το παραδεχόμαστε. Τελικά γιατί να είναι μόνο 21 γραμμάρια? Και τι χρώμα να έχει άραγε η ψυχή? Λένε ότι είναι πνεύμα. Και τότε πως γίνεται να έχει βάρος? Μήπως όλα είναι ένα παραμύθι? Εγώ πάντως στην δική μου ψυχή θα δώσω χρώμα. Τώρα το τι χρώμα θα αποφασίσω ένα λεπτό πριν κλείσω τα μάτια μου για πάντα.